Κατεβάστε το βιογραφικό του (pdf)

– Ποια είναι η σχέση σας με την περιοχή της Μονεμβασιάς και πως αυτή ξεκίνησε;

Η Αγγελική Ανδρικοπούλου πήρε κάποτε μία κάρτα από έναν συμφοιτητή της στη σχολής Καλών Τεχνών στο Παρίσι. Της έγραφε «σου συνιστώ την Ιαπωνία!». Όταν τη ρώτησα, μου εξήγησε ότι αυτός ο εξαιρετικός κατά τα άλλα αρχιτέκτων είχε το ψευδώνυμο «ο τρελός». Λίγα χρόνια αργότερα, η Αγγελική Ανδρικοπούλου- Πλέσσα πήρε άλλη μία κάρτα που της έλεγε «Μην χάσεις τη Μονεμβασία». Αυτή τη φορά τον πήραμε στα σοβαρά και το 1964 ξεκινήσαμε και ύστερα από 12 ώρες δύσκολο ταξίδι φτάσαμε μπρος από το κάστρο. Ρωτήσαμε πριν από τη γέφυρα και μας είπαν με καμάρι «Εδώ είναι η Μονεμβασία». Εμείς επιμείναμε για το κάστρο και προσπάθησαν να μας αποτρέψουν γιατί «Το κάστρο δεν έχει ρεύμα, είναι γεμάτο σκορπιούς και φίδια…» Για να μην πάμε το πίσω- μπρος αποφασίσαμε να ανεβούμε στο Κάστρο. Ήταν μεγάλη Παρασκευή, ο βράχος ήταν ανθισμένος, μοσχοβολούσαν πασχαλιές και ακουγόταν το Αι γεννεαί  πάσαι από τον επιτάφιο στολισμένο.

Στους τοίχους είχανε πυρσούς που φώτιζαν το καλντερίμι… Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο για τα συναισθήματα που πλημμύρησαν την παρέα μας και που μας έκαναν να νιώθουμε την ανάγκη να χρησιμοποιούμε το κάστρο σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ και να αναγεννιόμαστε κάθε φορά.

Πλέσσας - Καρρέρ - Μονεμβασια

”Με τη σύζυγό του, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα, στο ταρατσάκι τους στον ίσκιο του Κάστρου, το 1993.”

– Πως φαίνεται η Μονεμβασιά μέσα από τα μάτια ενός μουσικού; Αποτελεί πηγή έμπνευσης και δημιουργίας; Σας έχει εμπνεύσει προσωπικά στο έργο σας;

Με ρώτησαν κάποτε «Καλά μαέστρο, τι είναι αυτή η μανία που έχετε με τη Μονεμβασιά;» απάντησα με χιούμορ…

«Πρώτον, τα ψάρια δεν τραγουδάνε» και εξήγησα πως ο γιος μου ο Αντώνης και εγώ ήμασταν από τους πρώτους ψαροντουφεκάδες και στην ευλογημένη Επίδαυρο Λιμυρά, το Γκαμήλι, τον Κάβο Mαλέα και το Γέρακα θα μπορούσαμε να περιγράψουμε όλα τα θαλάμια, όλες τις κρυψώνες των ροφών και να παινευτούμε πως όλα μας τα ψαρέματα ήταν πάντα μια ευγενική μάχη και όλα τα πλεονεκτήματα ήταν στο θήραμα.

Όταν έχεις ακούσει σεισμό μέσα στη θάλασσα τότε νιώθεις τι σημαίνει απόλυτη σιωπή και πόσο φλύαρη μπορεί να γίνει όταν ακόμα και οι τσούχτρες κολυμπάνε τριγύρω σου.

Δεν ξέρω αν φτάνει ένα δίστιχο από ένα μου τραγούδι…

«Πάρε τις πίκρες μου και ρίχ’τες στον βράχο του καβομαλιά».

Ή ένα από τα διεθνή βραβεία μας «Έλα να δεις φεγγάρι στη Μονεμβασιά» (στίχοι: Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα).

Και για να μην μείνει απορία, το συγκλονιστικό μοιρολόι του Αστραπόγιαννου (ποίηση: Τάσος Λιβαδίτης) γράφτηκε παλεύοντας με δύσκολο καιρό να φτάσω το κάστρο μέσα στο βαρκάκι μου.

Στο AltoMonteτης Ιταλίας, με τον Γιάννη Ρίτσο πήραμε ένα μεγάλο βραβείο για την παράσταση που ανέβασε το εθνικό θέατρο της Ρώμης με το Βατικανό για την Τετάρτη Διάσταση του Γιάννη Ρίτσου.

Θέα από την Άνω πόλη

“Η θέα από την Άνω Πόλη”

– Τι είναι αυτό που σας λείπει περισσότερο όταν βρίσκεστε μακριά από την Μονεμβασιά;

Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την έννοια της απουσίας και πιο πολύ ο ερωτευμένος.

Έρχεται στιγμή που η απουσία γίνεται ένδεια και θα συμβούλευα σε όσους με διαβάζουν και δεν καταλαβαίνουν να πάνε στη Μονεμβασιά, να ανέβουν στην κορυφή του κάστρου, να ακούσουν τη λειτουργία μετά την Ανάσταση και να μείνουν πλουσιότεροι για το υπόλοιπο της ζωής τους με ό, τι θα έχουν κατακτήσει.

Spread the love

There are no comments yet.

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published. Required fields are marked (*).