Γιάννης Ρίτσος:
Το Πρόσωπο που αγάπησε τη Μονεμβασιά όσο κανένας άλλος
Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά 1 Μαΐου 1909 και πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου 1990
Ο επισκέπτης της Μονεμβασιάς ακολουθεί τα βήματα του…Γιάννη Ρίτσου
Σήμερα όποιος επισκέπτεται τη Μονεμβασιά γίνεται «κοινωνός» μιας ταξιδιωτικής αίγλης και μίας υποβλητικότητας μοναδικής. Η βόλτα του επισκέπτη στα γραφικά σημεία του τόπου αποτελεί μία υπέροχη εμπειρία για να περπατήσει κανείς στα βήματα του εθνικού ποιητή Γιάννη Ρίτσου και να διαβάσει ξανά τις ποιητικές του συλλογές.
Από το «Κανόνι» ο επισκέπτης μπορεί να κατηφορίσει προς τα θαλάσσια τείχη και να επισκεφθεί τη μεγάλη πλατεία με την εκκλησία της Παναγίας Χρυσαφίτισσας του 17ου αι. Η μικρή πηγή της, μάλιστα, θεωρείται αγίασμα. Μπορεί να περιπλανηθεί στα δαιδαλώδη πέτρινα σοκάκια της Κάτω Πόλης, να χαθεί σε ατελείωτους περιπάτους και να εντοπίσει το σπίτι όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Μονεμβασίτης ποιητής Γιάννης Ρίτσος, το οποίο τείνει να γίνει μουσείο. Κάθε σπίτι, εκκλησία και γωνιά της μεσαιωνικής πολιτείας, κάθε αρχοντικό έχει και τη δική του ιστορία. Βυζαντινά σύμβολα, ενετικά οικόσημα, ντάπιες και πολεμίστρες συγκροτούν το ατελείωτο ιστορικό σταυροδρόμι πολιτισμού.
Ο επισκέπτης μπορεί να ανηφορίσει το κεντρικό καλντερίμι, στην φημισμένη οδό Γιάννη Ρίτσου, με τα τουριστικά μαγαζάκια και να προσδώσει μια ανάλαφρη και γοητευτική νότα στην καθημερινότητά του. Η σιωπηλή, μεσαιωνική ατμόσφαιρα του κάστρου αυτομάτως διανθίζεται από στιγμές χαράς και πηγαίου αυθορμητισμού όσων την κατακλύζουν.
Εκτός από το σπίτι και την «τελευταία κατοικία» του Γιάννη Ρίτσου στη Μονεμβασιά, μνήμες από τη ζωή του μεγάλου Έλληνα ποιητή μπορεί να εντοπίσει κανείς και στο Λιοτρίβι, στο αρχοντικό στις Βελιές, το οποίο αποτέλεσε για δεκαετίες και έως το 1930 το εξοχικό σπίτι της οικογένειας Ρίτσου.
Ο ποιητής είχε γράψει για το σημείο: «Στις Βελιές, που περνούσαμε τον περισσότερο καιρό του καλοκαιριού, τα περιβόλια ήταν γεμάτα καρπούς. Παίρναμε τα καλάθια στο χέρι να μαζέψουμε φρούτα, σταφύλια, καρύδια και αμύγδαλα. Κοντά στο σπίτι μας υπήρχε μια μεγάλη βρύση, πηγή με τρεχούμενο νερό. Εκεί πηγαίναμε να δούμε τις γυναίκες να πλένουν και να λευκαίνουν και τους άντρες να ποτίζουν τα ζωντανά τους. Το νερό συνέχιζε να τρέχει κάτω από τα πλατάνια, τις λεύκες και τις καλαμιές, και να ποτίζει με τα αυλάκια του τα χτήματα των Ρίτσων.
Εδώ κυνηγούσαμε βατράχια, τσαλαβουτούσαμε και ξαπλώναμε κάτω από τις σκιές στις ψάθες, που φέρναμε από το σπίτι. Την εποχή του τρύγου τρέχαμε στ’ αμπέλια ανάμεσα στους εργάτες και τις εργάτριες και ξεχνιόμαστε στα πατητήρια. Τα λιακωτά γέμιζαν μαύρη σταφίδα που ξεραινόταν στον ήλιο και στα βαρέλια ακούγαμε να σιγοβράζει ο μούστος. Το γλυκόπιοτο κρασί της Μονεμβάσιας και όλης της γύρω περιοχής είναι ονομαστό. Όταν είχε κυνήγι, οι θείοι και ο πατέρας έφευγαν με τους υπηρέτες και τα σκυλιά και οι γυναίκες έκαναν κάποια επίσκεψη σε συγγενείς και κουμπάρους»
Link: https://www.tourismtoday.gr/%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%af%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7%cf%83%ce%b5/
